Dziesiąty.

            Charlie zawsze uważał, że powinnam spędzać więcej czasu w damskim towarzystwie. Ja jednak zawsze otaczałam się kolegami, bo z nimi się po prostu lepiej dogadywałam. Dziewczyny zazwyczaj nie podzielały moich zainteresowań. Zamiast biegać za piłką po boisku, jak ja, wolały latać po centrach handlowych, w poszukiwaniu kolejnych niezbędnych butów i pasujących do nich torebek. Kiedy ja kolekcjonowałam śrubki, nakrętki i podkładki, one miały po tysiąc par kolczyków i wisiorków. Wtedy mi to nie przeszkadzało, jednak z czasem, w gronie facetów, zaczynałam czuć się odrobinę samotna. Oczywiście miałam brata bliźniaka, z którym rozumiałam się bez słów i niezastąpioną siostrę. Z Alice dogadywałyśmy się niezaprzeczalnie dobrze, mogłam powiedzieć jej o wszystkim, ale z czasem brak tej jednej osoby zaczynał mi doskwierać.

            Któregoś dnia, w pierwszej klasie liceum, poznałam dziewczynę, która nadawała się na miano mojej przyjaciółki. Wpadłyśmy na siebie zupełnie przypadkowo. Ja wracałam ze stadionu, ona z treningu kickboxingu. Zaczęło sie od durnej gadki o kardio, później zaczęłyśmy spotykać się od czasu do czasu i naprawdę zaczynałam jej ufać.

            Olivia miała bardzo specyficzny charakter. Ciężko jej było nawiązywać nowe znajomości, bo była bardzo zdystansowana do świata i ludzi. Wystarczyło naprawdę małe nieporozumienie, a potrafiła nie odzywać się do mnie przez ponad tydzień. Jednak to, co wydarzyło się jakieś dwa lata później sprawiło, że wyjechała bez pożegnania i wyjaśnienia ze mną całej sytuacji.

            To dlatego, kiedy dostałam smsa od nieznanego numeru, o treści "wracam do Londynu. liv.", miałam ochotę rozwalić wszystko, co miałam w pobliżu. Ręka sama mi się zamachnęła, a po sekundzie telefon roztrzaskał się o przeciwległą ścianę. Wypiłam duszkiem zawartość szklanej butelki i zanim ponownie się zamachnęłam, drzwi otworzyły się z hukiem.

-Co ty wyprawiasz? - Ash spojrzał na rozbitą komórkę, a później na mnie.

-Zdenerwowałam się. - wzruszyłam ramionami. - Sorry, jeśli cię obudziłam.

-Chcesz pogadać? - spytał, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

-Nie. - pokręciłam głową.

-Na pewno? - zrobił krok w moją stronę, ale wyciągnęłam rękę, czym dałam mu do zrozumienia, żeby nie podchodził.

-Nie chcę rozmawiać, Ashton, wyjdź. - wskazałam  na drzwi, ale on się nie ruszył, tylko dalej uparcie się we mnie wpatrywał. - No mówię ci, nie wkurwiaj mnie i nie graj psychiatry, tylko wyjdź!

-Jak sobie chcesz. - wymamrotał i wyszedł, trzaskając głośno drzwiami.

            Liv wraca. Olivia Walker po prawie czterech latach nieobecności postanowiła wrócić do Londynu. Po prawie czterech latach sobie o mnie przypomniała i zdecydowała się do mnie odezwać. Czyżby wreszcie przejrzała na oczy?           

            Dziewczyna nigdy nie miała łatwego życia, nigdy nie szło jej z górki. Nie miała rodziny, wychowała się w domu dziecka, razem z dziesiątkami dzieciaków podobnych do niej. Zawsze była sama, dlatego szybko nauczyła się jak samodzielnie żyć. Aż do poznania Patricka. Kompletnie zawrócił jej w głowie, był chyba pierwszą osobą, przed którą całkowicie się otworzyła. A on to perfidnie wykorzystywał. Pat był typowym przystojniakiem, o blond włosach, cudownych, niebieskich jak ocean oczach i trochę zawyżonym ego. Nie dziwiłam się Liv ani trochę, że się w nim zadurzyła, bo sama padłabym ofiarą jego uroku osobistego.

            Na początku bardzo go polubiłam. Wydawał sie być bardzo sympatycznym, szarmanckim i elokwentnym gościem. Im bardziej Liv się zatracała, on się zmieniał. Zaczęły się kłamstwa i częste skoki w bok, na których wielokrotnie go przyłapywałam. Myślałam, ze wydrapię mu oczy, kiedy po raz kolejny widziałam go z jakąś rudą wywłoką, obściskujących się na parkiecie w Rio's. Taka sytuacja powtórzyła się kilkanaście razy, a on za każdym prosił mnie, bym nic nie mówiła Olivii. Nie chciałam jej krzywdzić, więc czekałam, aż on z tym wszystkim skończy. Aż się doigrał. Okłamał Liv, że wyjeżdża służbowo, a Charlie spotkał go, bawiącego się w centrum. Opowiedziałam przyjaciółce o wszystkim, ale ona uwierzyła Patrickowi, który wcisnął jej, że jestem w nim zakochana i mówię to wszystko, by tylko ich skłócić. Ściemniał, że podrywałam go przy każdej możliwej okazji. Próbowałam przemówić jej do rozsądku, nawet mój brat z nią rozmawiał, ale ona nie słuchała i czym prędzej, we dwójkę opuścili miasto, nawet nie wiedziałam dokąd pojechali.

            Przez kilka pierwszych miesięcy rozpaczałam i denerwowałam się na zmianę. Nie mogłam uwierzyć, że moja pierwsza i jedyna przyjaciółka nie dała mi nawet szansy na wytłumaczenie. Cholernie mnie to bolało. Charlie oczywiście uważał, że przesadzam, że najwyraźniej Liv nie była tak wspaniałą osobą, za którą wszyscy ją postrzegali. Kazał mi zapomnieć o blondynce i żyć dalej swoim życiem, w którym zaczęłam osiągać jako takie sukcesy. Przez ciągłe treningi, naukę i dorywczą pracę, z czasem zapomniałam o istnieniu Olivii, lecz czasami, gdy w tłumie mignęła mi jasnowłosa czupryna, czułam lekkie ukłucie tęsknoty w sercu. Zaczęłam spędzać więcej czasu z koleżankami z drużyny, ale żadna nie była dla mnie tak wyjątkowo ważna.

            Gdzieś głęboko w mojej podświadomości zakorzeniła się obawa przed nowymi znajomościami, najwyraźniej przejęta od Walker. Nie umiałam utrzymać się w jakimkolwiek związku, czy nawet czysto kumpelskiej relacji, dłużej niż było mi to potrzebne. Brałam, co chciałam i odchodziłam. Źle się z tym czułam, ale nie potrafiłam nic z tym zrobić. Strach przed ponownym odrzuceniem był silniejszy, więc wolałam odcinać się od osób, od których już niczego nie mogłam uzyskać. Wiedziałam, że nie było to dobre, ani dla mnie, ani dla potencjalnych znajomych, bo samotność czasami mnie przytłaczała. Przesiadywałam w warsztacie przez całe noce, by tylko zająć myśli pracą, albo zamęczałam się na siłowni, by na chwilę wyrzucić z siebie wszystkie wątpliwości.

            Dlatego dziwnie poczułam się, kiedy, w niezbyt miły sposób, wyrzuciłam z pokoju Ashtona. Nie powinnam się tak unosić, tylko przeprosić i grzecznie poprosić o chwilę samotności, od której tak usilnie próbowałam uciec, lecz za każdym razem z marnym skutkiem. Przetarłam twarz dłońmi, przeczesałam włosy palcami, odetchnęłam trzy razy i zatopiłam stopy we wściekle różowym, puchatym dywaniku. Charlie sprezentował mi go jakiś czas temu, żeby "ożywić nowe gniazdko". Zachwiałam się na nogach, co było skutkiem wypicia prawie całej butelki wina, ale z łatwością utrzymałam równowagę. Na paluszkach wyszłam z pokoju, nie zamykając drzwi, by nie narobić niepotrzebnego hałasu. Może Irwin spał? Całe mieszkanie, nie licząc mdłego światła, które rzucała moja lampka, pogrążone było w ciemności. Jedynie słaby promyczek białej żarówki LED przebijał się w progu łazienkowych drzwi.

            Podeszłam do nich i uniosłam dłoń, zaciśniętą w piąstkę. Przez dłuższą chwilę nie odważyłam się zapukać. Co jeśli teraz on nie chciał ze mną rozmawiać? Przecież nie znałam go prawie wcale, skąd mogłam wiedzieć, jak reaguje w takich sytuacjach? Westchnęłam cicho i opuściłam rękę.

-Długo jeszcze zamierzasz tam stać? - wystraszyłam się, kiedy usłyszałam jego głos, dobiegający z pomieszczenia.

-S-skąd ty.. - urwałam, dalej wgapiając się w drewnianą powłokę.

-Widzę cień twoich stóp na kafelkach. - prychnął, a ja mogłam przysiąc, że przewrócił oczyma. - Możesz wejść, goły nie jestem.

            Owszem, goły nie był, o ile ubraniem można było nazwać przewiązany w pasie bordowy ręcznik. Małe kropelki kapały mu z końcówek włosów, by sunąć po całym torsie i w końcu wchłonąć w ciemnoczerwony materiał. Stał sobie beztrosko, bokiem do mnie i kończył się golić. Musiałam zamrugać kilkukrotnie i wziąć głęboki oddech, bo przez chwilę zapomniałam jak to się robi. Opłukał twarz z resztek pianki, wytarł dłonie i odwrócił się przodem do mnie, opierając się biodrem o umywalkę, i założył ręce na piersi.

-Więc? - zaczął, spoglądając prosto na mnie. - Nagle zebrało ci się na rozmowy?

-Ja... - nie bardzo wiedziałam co powiedzieć. Złapałam w palce rąbek koszulki i to na nim skupiłam swój wzrok. - Chciałam przeprosić.

-Za co? - wzruszył ramionami. - Mi krzywdy nie zrobiłaś.

-Nie powinnam była tak krzyczeć. - uniosłam spojrzenie, a kąciki moich ust powędrowały troszkę ku górze. - Ale jeśli nic się nie stało, to widzę, że nie potrzebnie się fatygowałam.

            Stałam w miejscu jeszcze chwilę, bo jakoś nie mogłam się ruszyć. Dopiero zdałam sobie sprawę, że wolałabym, gdyby na mnie nakrzyczał. Chciałam, żeby się zezłościł, bo jego spokój był trochę zbyt przerażający. Może było to głupie, ale w takiej sytuacji naprawdę nie wiedziałam, jak się zachować. Chciałam zobaczyć odrobinę wściekłości na jego twarzy, jak zaciska dłonie w pięści, bo to było coś, co doskonale znałam. Byłam do tego przyzwyczajona, już od najmłodszych lat. Sama nie umiałam załatwiać konfliktów pokojowo, czego dowodami były dzisiejsze siniaki. Zawsze walczyłam o coś, na czym mi zależało, więc najwyraźniej Ashton miał tą całą sytuację totalnie w dupie. Po prostu go to nie obeszło.

            Mina mi zrzedła, bo gdzieś w czeluści mojej głowy zabrzmiały mi jego słowa: Jestem całkiem dobrym słuchaczem; polecam się na przyszłość. Co ja głupia sobie myślałam? Że po kilku dniach znajomości stanie się moim super przyjacielem, do rany przyłóż? Przecież byłam tylko zwyczajną, przypadkową współlokatorką i non-stop łaziłam mu za tyłkiem. Boże, stałam się nachalna.

            Prychnęłam głośno i potarłam czoło dłonią. Gorzki, krótki śmiech wydostał się z moich ust, kiedy przymknęłam powieki. Czułam się co najmniej żałośnie. Zrobiłam krok do tyłu, kolejny i jeszcze jeden. Blondyn patrzył prosto na mnie ze zmrużonymi oczyma i śmieszną zmarszczką między brwiami. Co sekundę otwierał usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale od razu je zamykał. Atmosfera między nami wydawała się być strasznie napięta, a powietrze jakby zgęstniało.

            Zetknęłam się plecami z drzwiami, a nie przypominam sobie, żebym je zamykała. Nie odważyłam się odwrócić wzroku od jego tęczówek, które w obecnym w łazience, białym świetle, były wręcz szmaragdowo zielone. Dłonią wymacałam klamkę, nacisnęłam ją, a drzwi ustąpiły, uchylając się z cichym skrzypnięciem.

-Nie powinnam była... - powiedziałam odrobinę ciszej, niż zamierzałam i wyszłam z pomieszczenia.

            Dostałam to, o co zawsze tak uparcie walczyłam. Dostałam... nic. Nic, o które zawsze mi chodziło. Dostałam obojętność, której podświadomie wszędzie szukałam, bo bałam się, że jej brak mnie zgubi. Kolejny raz uświadamiałam sobie, że staję się taka, jak moja matka. Totalnie obojętna na wszystko, co w życiu jest najważniejsze. Oparłam się bokiem o zimną ścianę, by uspokoić kołatanie serca i wyrównać oddech. Najwyraźniej niepotrzebnie.

            Irwin szybkim krokiem opuścił łazienkę. Rozejrzał się po korytarzu, ale kiedy napotkał mnie spojrzeniem, przytrzymał się wpół kroku i zacisnął szczękę. Nie wiedziałam czy się śmiać, czy bać, bo wyglądał trochę przerażająco. Nawet gdybym chciała uciec, to nie miałam szansy, bo jednym ruchem złapał mnie za przedramię i przyciągnął do siebie.

-C-co ty... - nie zdążyłam dokończyć, bo zamknął moje usta swoimi.

            Kompletnie nie wiedziałam, co się dzieje i byłam zbyt zszokowana, by jakkolwiek zareagować. Dopiero gdy położył dłoń na moim biodrze i lekko je ścisnął, dotarło do mnie co tu się wyprawia. Odsuwając od siebie myśli o konsekwencjach swych poczynań, odwzajemniłam jego pocałunek, który nie był wcale aż tak delikatny. Uścisk na moim nadgarstku zelżał, a ja poczułam jak ręka chłopaka wędruje po moim boku, by wkraść się pod koszulkę. Nie potrafiłam myśleć racjonalnie, szczególnie kiedy Ashton przycisnął mnie do ściany. Zrobiło mi się cholernie gorąco, gdy poczułam miękkie usta na policzku, później na żuchwie, aż w końcu zatrzymały się na szyi. Zostawiał na niej mokre ślady, kiedy zasysał i przygryzał moją rozgrzaną skórę. Odchyliłam głowę do tyłu i nie mogłam powstrzymać cichego jęku, który uciekł prosto z mojego gardła. Doprowadzał mnie do szału i doskonale o tym wiedział.

            Zadrżałam, kiedy jednym ruchem uniósł mnie ku górze. Odruchowo oplotłam go nogami w pasie, a sekundę później opadłam na łóżko w jego sypialni. Zanim się obejrzałam, a leżałam bez bokserki, a chłopak obsypywał pocałunkami moje piersi. Nieświadomie uniosłam biodra, na co odpowiedział mi ledwie słyszalnym mruknięciem. Wplotłam palce w jego wilgotne włosy i z powrotem przyciągnęłam go do siebie. Delikatnie zassałam jego dolną wargę i jeszcze mocniej poczułam jego erekcję na udzie. Uklęknął na materacu i ściągnął ze mnie spodenki, razem z bielizną. Nie pozostałam mu dłużna i szybkim pociągnięciem zerwałam z niego ręcznik. Przez moment nasze spojrzenia się skrzyżowały, a ja mogłam zaobserwować jak bardzo podniecony jest.

            Wszystkie zmartwienia, które krążyły mi dziś po głowie, jakby przestały na moment istnieć. Nie myślałam o niczym, zupełnie. Tak jakby ktoś przełączył pstryczek w moim umyśle. Jeszcze tej nocy nie wiedziałam, że tym kimś był i będzie Ashton. Ba, nie spodziewałam się, że to, przed czym tak zapalczywie uciekałam, było tak blisko.

***

W przypływie weny go skończyłam i od razu wrzucam, także jest trochę niesprawdzony :v

Dziękuję Wam za komentarze, jesteście cudowne <3